Een dag zoals een pelgrim ook wel eens wenst

Dag 22 van Le Chemin naar Saint Reverien. 28 km.

Opstaan en ook ontbijten is niet iets wat elke dag voorkomt. Vanmorgen wel. En ik neem afscheid van de twee vrijwilligsters en Sabine uit Duitsland. Heerlijk ontspannen daal ik af via een klein grindpaadje naar beneden, waar de zon mij ook verwelkomt. Ik heb geen documentatie, ik ga op goed geluk. Dus ik zal goed op moeten letten waar de pelgrims van Jacobus naar toe worden geleid. Het wordt geen lijden, want de vrijwilligers hebben hun werk goed gedaan. Keurig staat op elke kruising aangegeven waar de "Amis van Saint Jacques" naar toe moeten om Santiago de Compostella te bereiken. Ik volg de historische route, de "via Lemovicensis", welke uiteindelijk in St. Jean Pied de Port uit moet komen.
Voorlopig ben ik nog onderweg richting Saint Reverien. Misschien een iets grotere plaats, maar dat zie ik straks wel. De wegen zijn vrij simpel te bewandelen en ook de hoogteverschillen worden geleidelijk overbrugd. Zo kan het zijn, dat ik zonder problemen het dorpje binnen wandel. Duidelijk een kleinere dorp als ik me had voorgesteld. Geen bakker, geen winkeltje, helemaal niets. De volgende plaats is 10 km verder, dus ik kijk toch even wat er voor mogelijkheden zijn. Een kerk en gemeentehuis naast elkaar, dus even inventariseren. Oh, daar komt juist een auto parkeren bij het gemeentehuis, dus even aan hem vragen. Hij komt al naar me toe en ziet mijn bedoelingen. Hij neemt mij mee naar een kleine ruimte rechts naast het gemeentehuis. Zowaar en stapelbed, een douche, wasbak, en een koelkast met diverse etenswaren met een prijsje erop. Hij weet het, een pelgrim moet ook eten en er is geen winkel, bar e.d.. Als ik me sta te scheren, komen er twee dames uit Québec Canada binnen. Ja één plaats heb ik nog wel, maar da's niet genoeg. Aan de linkerzijde blijkt ook en overnachtingsruimte te zijn met drie bedden, dus de dames zijn gered. Tenminste gedeeltelijk, want zij hebben geen douche. Geen probleem, dat lossen we op als pelgrims onder elkaar. Ook kunnen zij van "mijn" voorraad gebruik maken, al ze maar betalen in de sigarendoos. Een gezamelijk probleem is de enige toilet, even verderop in de straat. Een hurktoilet en niet zo rein. Daar zal het toch moeten, want er is geen restaurant of iets dergelijks waar we onze lasten achter kunnen laten.
Na het douchen drinken we er samen een pilsje op, vanuit de koelkast. De dames, 58 en 63 jaar hebben drie jaar geleden al gelopen van St Jean Pied de Port naar Santiago en nu zijn begonnen in Vézelay. Alleen voor het wandelen zijn ze naar Europa gekomen, en wandelen doen ze om diverse redenen, vooral sportief.
De beheerder komt later op de avond de formulieren in orde maken, geld beuren en we krijjgen er natuurlijk weer een stempeltje bij. De dames gaan naar hun eigen onderkomen en nemen wat te eten mee. De overigens zeer aardige man gaat naar huis denk ik, en deze pelgrim gaat zijn dagverslag afmaken, maar weet nog niet op het verzonden kan worden. Mogelijk dat ergens in de straat signalen opgevangen kunnen worden en anders vroeg naar bed. Morgen is er weer een dag, hoop ik.