Een korte rit, maar toch van alles te beleven.

Dag 9 van Bazancourt naar Reims 19 km

Even naar. Reims, het slapen regelen en dan de rest van de dag in de stad. Ja, was het maar zo gemakkelijk.
Om 7.00 uur aan het ontbijt, zoals afgesproken.
Het stokbrood met de marmelade dat over is mag ik meenemen, in zilverfolie. De man des huizes zorgt voor een stempel in mijn Credential en zegt dat ik wel op regen moet rekenen. Ik probeer ook even proberen uit te leggen in welke volgorde en wanneer ik naar Santiago loop. Ik denk dat ze het gesnapt hebben.
Op pad, de regenjas in de hand, een half uurtje later gewoon aantrekken, het is nodig. Ik loop tussen de uitgestrekte landerijen en moet regelmatig plaats maken voor zware vrachtwagens die in mijn beleving klei aan het verplaatsen zijn. Het ziet er blubberig uit en ik vraag me af of ik hier wel gewenst ben. Geen enkel herkenningspunt. De chauffeur die ik aanspreek zegt niet meer dan "Italiano" of zoiets. Het begint harder te regenen en ik probeer met de rug naar de wind onder mijn regenjas het routeboekje te raadplegen. Nou herken ik de echte pelgrim, zoals ik die weleens op een plaatje zie. Het kan dus wel...... Ik loop maar door, want ik heb geen goed alternatief. Een kilometer verder dan toch aanwijzingen dat ik wel degelijk op weg ben naar Reims en nog op de Via Campaniensis ook, de weg van de Ardennen naar Bourgondië. Snel gaat het niet en het is goed uitkijken in de regen waar je loopt. In de verte zie ik personenauto's rijden, dus dat moet een verharde weg zijn. Route of niet, ik neem er de kortste weg daar naar toe. Het blijkt de oude Romijnse Heerbaan te zijn, de Voie Romaine, die nog in het boekje staat ook. Ik zit dan nog zo'n acht kilometer van Reims en de lucht begint op te klaren en voor ik in het voorstadje Bétheny ben schijnt de zon en zie ik ook de neuzen van mijn schoenen wat opklaren. Later dan gedacht, maar ruim voor het slapen gaan ben ik dan in de prachtige Onze-Lieve-Vrouwekathedraal uit de 13e eeuw. Hier zetelt het genootschap "Randonneurs et Pelerins 51" (RP51) om pelgrims te helpen onderdak te vinden. Het is nu half een, en een ordebewaarder weet mij te vertellen dat deze mensen er pas om twee uur zijn. Dan maar rondkijken in de kerk en erbuiten en mijn meegekregen stokbroodje opeten. Vijf voor twee, ik wil er op tijd zijn, ga ik eens kijken. Dan tien over twee, een oudere dame, biedt mij verontschuldigend een stoel aan en zet een stempel in mijn pas en ik moet me inschrijven in een register. Dan de hamvraag, een overnachting. Ze spreekt uitsluitend Frans en vertelt dat bijna alles bezet is. Ze geeft mij een telefoonnummer wat ik nog kan bellen. Ik vraag haar of zij dat voor mij kan regelen, maar dat lukt niet, haar telefoon is stuk. Ze vraagt mijn telefoon, ook geen succes. Dan de orderbewaker in de kerk erbij met zijn telefoon. Nu gaat het wel en ze vertelt me dat het geregeld is.
In Maison Diocesaine SAINT SIXTE is nog plaats. Ik krijg twee adressen, want als de ene deur gesloten, dan even omlopen vanuit een andere straat. Toch vol vertrouwen op stap met een plattegrond die ik meekrijg. Het klopt, maar pelgrims komen hier echter niet vaak, het blijkt geen dagelijks werk. Een kamer met bedlinnen, handdoeken en wastafel , dat wel. Het ziet er goed uit, maar het is dan inmiddels wel half vier als ik fris en fruitig Reims inga. Wat ik daar beleef kun je lezen in de volgende editie.