Ja ik ben de burgemeester

Dag 15 van Troyes naar Sommeval 24 km.


Tussen twee lakens bedekt met een deken uit de seminarietijd word ik heerlijk uitgerust wakker. Ik doe het vandaag rustig aan, want ik wil de kathedraaal en Troyes nog wel zien. Maar eerst even naar de bakker voor een ontbijt. Dat had "moeder overste" mij geadviseerd. Een lekker belegde baquette met koffie voor direct en een naturel voor vanmiddag. Want ik denk weinig mogelijkheden meer te hebben. Troyes een stad vol kunst en geschiedenis en kreeg hiervoor de titel in het jaar 2009. Veel gebouwen verdienen echter zeer veel en misschien ook wel snel groot onderhoud. In de middeleeuwen had het de belangrijkste markt in de Champagnestreek. De kathedraal is gotisch met glas-in-lood ramen uit de 17° eeuw. De kathedraal was weinig verlicht en liet dus zo dus ook weinig details zien.
Tussen de vele gebouwen uit de 19° en 20° eeuw loop ik de stad uit. Ik volg de route Rue Jeanne d'Arc en daarna Voie verte de Viennes. Een prachtig mooi kronkelpad tussen volkstuintjes en bosjes met het riviertje Vienne altijd dichtbij. Bijzonder dat in het boekje wordt aangegeven dat je ook met de bus lijn 1 de stad uit kunt. Je mist dan juist dit mooie stukje. Gelukkig stond ik stevig in mijn schoenen. Enkele kilometers verder komen de grote landerijen weer in zicht waarop de grote trekkers met evengrote machines er voor moeten zorgen dat we met z'n allen kunnen blijven overleven. Daarna weer stijgen en dalen met op een heuvel een indrukwekkend standbeeld. In '44 zijn hier verzetsstrijders uit het dorp Laine-aux-Bois gefusieerd. Bij het gehucht Les Grandes Vallées ga ik in de fout. Twee routemarkeringen met verschillende kleuren brengen mij op een dwaalspoor. Niet zo erg dat ik vier kilometer omloop, maar een onnodige steile klim zat nu ook in mijn benen. Toch kom ik ruim op tijd in Sommeval, waar ik mijn nachtrust heb bedacht. Ik moet me vóór 17.00 uur melden in het gemeentehuis om te slapen in de "gemeentezaal", zo vermeldt het boekje. Het is half vier, dus ik naar binnen en klop op deur. Er staan ineens een flinke man in een oude spijkerbroek en twee vrouwen voor me. Ik vertel mijn wensen, maar slapen kan eigenlijk niet. Er is geen bed en geen douche, wel een hurk-toilet, een tafel, een bank, een electrische kookplaat en een wastafel. Voor mij geen probleem. Ik krijg een stempel in mijn Credential en ik kan instappen in zijn auto. Hij rijdt en ik mag voorin. Hoewel mij bekend, vraag ik toch waar de winkel is. Geen dus. De man komt over een uur terug, dan is de winkel open in een dorpje vijf km verder op en en rijdt me op en neer. Ik het soort bunkertje in, aan de einde van het dorp. De zon schijnt dus nog even uitstrekken in het gras en denken wat ik zal kopen voor het diner en het ontbijt. Het is half zes, hij komt voorrijden. In de auto vraag ik hem of hij ook op het gemeentehuis werkt. "Ik ben de burgemeester". Ja, zo gaan de zaken soms. Dan ook maar even vragen hoeveel personeel, hoeveel inwoners en hoeveel huizen. De antwoorden 3, 330 en 120 geven mij en de lezer enige kijk op de omvang van deze dorpen. In het winkeltje was niet alles wat op mijn lijstje stond, maar voldoende om de honger en dorst te stillen. Eten en verslagje maken. Uiteraard is hier geen internet, ik ben al blij met stromend water, al wordt dat mogelijk met een pomp opgestuwd, want telkens als ik water tap slaat een motor aan. Dus de wifi zal ik morgen onderweg moeten vinden ergens op weg naar mijn volgende hotel of zoiets