Finisterre ging even in de mist
Door: Bert Konings
Blijf op de hoogte en volg Bert
29 September 2018 | Spanje, Fisterra
Vrijdag 28 september van Muxia naar Finisterre, 29 km
Zaterdag 29 september rondje Finisterre,
Vrijdag: Voor dag en dauw, om 07.00 uur, ga ik op pad. Eigenlijk best nog wel donker. Maar de hoofdwegen zijn goed verlicht en dat ben ik ook met mijn hoofdlamp en rood knipperlicht achter op mijn rugzak. Mij kan niets gebeueren denk je dan. Tot een paar kilometer verder er flink wat werkzaamheden zijn aan de weg. De hospitaleros had me gewaarschuwd dat het onoverzichtlijk is en mogelijk geen wegaanduidingen zijn. Daar trap ik dus in en hou te veel het binnenland aan. Hierdoor kom ik wel op fraaie stukken natuur waar volgens mij nooit iemand komt, zo ongerept. Da' s mooi meegenomen, maar ook het aantal kilometers neem ik mee. Maakt niet uit morgen toch een rustdag. Met mijn navigatie probeer ik toch richting camino te lopen, en zie zowaar een huis. Buiten staat een oudere man mij al op te wachten. Hij legt mij uit met behulp van de neus van zijn schoen in het zand waar ik de juiste weg kan vinden.
Hij heeft gelijk, want na een paar kilometer zie ik in de verte pelgrims lopen.
Als ik op het goede pad loop komt natuurlijk pelgrims tegen die voor het andere rondje kozen. Leuk om dan mensen te ontmoeten waarmee je enkele dagen geleden nog mee dezelfde kant op liep.
Het is goed aangegeven, naar zowel Muxia als Finisterre, zelfs voor mij.
In Finisterre is het geen probleem om een albergue te vinden. De concurrentie is groot, dat komt de kwaliteiten goede. Even shoppen voor het avondeten, maar voor ik bij de supermecado ben, trekt een menue met heerlijke vis mijn aandacht.
Dan maar eerst naar de kerk die ook binnen mijn vizier ligt en waar nog een aantal mensen naar toe gaat. Dan toch het beloofde visje en terug naar de albergue,
Zaterdagmorgen is het wereldje klein. Veel mist maar wel droog. Ik ga toch naar de punt want ik wil er geweest zijn. De details heb ik al tweemaal eerder gezien. Toch maar even de 3 km overbruggen om de Costa da Morte te bezoeken.
Het pelgrimvrouwtje staat inderdaad helemaal, in de mist evenals de vuurtoren die138 meter boven de zeespiegel uittoont. Ook zonder de wind is ook de zee nauwelijks te horen. Geen punt, ik weet dat ie er is. Na toch enige overdenkingen kuier ik terug naa de bewoonde wereld. In het dorp ontmoet ik, toeval of niet Lily, de jonge dame die ik een aantal dagen geleden onmoette bij de tamme kastanjes en daarna ook in mijn albergue zat. Ze zou Muxia - Finisterre in twee dagen lopen, maar gezien de slechte albergue halverwege liep ze toch direct door. Ze had met mij op de punt wel op de foto gewild, maar ja, dan nu maar onderweg met mijn toestel en ik mail haar direct het resultaat.
Gaandeweg de dag klaart het op en in de middag zowaar uitbundig de zon. Maar de punt heb ik gezien, dus het wordt heerlijk genieten in de zon en voorbereiden op de dag van morgen en overmorgen en daarna....
Buen Camino
Zaterdag 29 september rondje Finisterre,
Vrijdag: Voor dag en dauw, om 07.00 uur, ga ik op pad. Eigenlijk best nog wel donker. Maar de hoofdwegen zijn goed verlicht en dat ben ik ook met mijn hoofdlamp en rood knipperlicht achter op mijn rugzak. Mij kan niets gebeueren denk je dan. Tot een paar kilometer verder er flink wat werkzaamheden zijn aan de weg. De hospitaleros had me gewaarschuwd dat het onoverzichtlijk is en mogelijk geen wegaanduidingen zijn. Daar trap ik dus in en hou te veel het binnenland aan. Hierdoor kom ik wel op fraaie stukken natuur waar volgens mij nooit iemand komt, zo ongerept. Da' s mooi meegenomen, maar ook het aantal kilometers neem ik mee. Maakt niet uit morgen toch een rustdag. Met mijn navigatie probeer ik toch richting camino te lopen, en zie zowaar een huis. Buiten staat een oudere man mij al op te wachten. Hij legt mij uit met behulp van de neus van zijn schoen in het zand waar ik de juiste weg kan vinden.
Hij heeft gelijk, want na een paar kilometer zie ik in de verte pelgrims lopen.
Als ik op het goede pad loop komt natuurlijk pelgrims tegen die voor het andere rondje kozen. Leuk om dan mensen te ontmoeten waarmee je enkele dagen geleden nog mee dezelfde kant op liep.
Het is goed aangegeven, naar zowel Muxia als Finisterre, zelfs voor mij.
In Finisterre is het geen probleem om een albergue te vinden. De concurrentie is groot, dat komt de kwaliteiten goede. Even shoppen voor het avondeten, maar voor ik bij de supermecado ben, trekt een menue met heerlijke vis mijn aandacht.
Dan maar eerst naar de kerk die ook binnen mijn vizier ligt en waar nog een aantal mensen naar toe gaat. Dan toch het beloofde visje en terug naar de albergue,
Zaterdagmorgen is het wereldje klein. Veel mist maar wel droog. Ik ga toch naar de punt want ik wil er geweest zijn. De details heb ik al tweemaal eerder gezien. Toch maar even de 3 km overbruggen om de Costa da Morte te bezoeken.
Het pelgrimvrouwtje staat inderdaad helemaal, in de mist evenals de vuurtoren die138 meter boven de zeespiegel uittoont. Ook zonder de wind is ook de zee nauwelijks te horen. Geen punt, ik weet dat ie er is. Na toch enige overdenkingen kuier ik terug naa de bewoonde wereld. In het dorp ontmoet ik, toeval of niet Lily, de jonge dame die ik een aantal dagen geleden onmoette bij de tamme kastanjes en daarna ook in mijn albergue zat. Ze zou Muxia - Finisterre in twee dagen lopen, maar gezien de slechte albergue halverwege liep ze toch direct door. Ze had met mij op de punt wel op de foto gewild, maar ja, dan nu maar onderweg met mijn toestel en ik mail haar direct het resultaat.
Gaandeweg de dag klaart het op en in de middag zowaar uitbundig de zon. Maar de punt heb ik gezien, dus het wordt heerlijk genieten in de zon en voorbereiden op de dag van morgen en overmorgen en daarna....
Buen Camino
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
