en toen waren we met z' n vijven

Dag 24 17  september van  Orthez naar Sauveterre de Béarn 23 km.

Met Edith en Gertrud op een kamer en Hugo en ik op de andere, gaan we de nacht in. Om één uur ben ik wakker en ga naar de keuken. Even later ook Edith, die niet kan slapen omdat haar kamergenote snurkt. Bij ons nog een bed over, dus slaapzak pakken en slapen. Tot ik ook naar bed ga en in een diepe roes, naar ik 's morgens verneem, ook ga ronken. Dus weer terug. De dames zijn al weg, als het nog donker is. Even koffie drinken in de stad. De mannen gaan wat later en besluiten samen te lopen en gaan meteen op pad. Volgens de lectuur  bestaat bijna de gehele route uit klimmen en dalen, dus pittig. Gelukkig schijnt de zon niet en is het weer ons gunstig gezind. Volgens lectuur is in Sainte Suzanne in de kerk een beeltenis van Sint Jacob. Ik neem me voor om hem een hand te geven en vergiffenis te vragen voor de 15 km van gisteren. De deuren gesloten, is dat een teken? Een dorp verder op de hoek van de straat  een " echte Jacob" . Hij kan niet van zijn sokkel en ik leg mijn hand op de zijne. Hiermee denk ik alles weer in het reine te hebben. De donkere wolken trekken zich samen en de gevolgen blijven niet uit. Veel regen maar met mijn poncho word ik lekker niet nat. Tijdens een afdaling welke toch uiterst geconcentreerd verloopt glij ik toch onderuit. Alles onder de klei, maar gelukkig geen verdere gevolgen. Weer verder, zonder gehucht of kerk. We moeten het doen met de vijgen, bramen en appels die onderweg groeien. Dan in de verte een pelgrim zittend op de grond. Het is Nathali uit Deventer en wacht op haar collega. Nathalie loopt vanaf mei en gaat door naar Santiago. We lopen niet snel. Hugo maakt wel grote stappen, maar niet zo veel. Als we in Sauveterre aankomen blijkt er dit weekend kermis te zijn. Vergelijkbare attracties als bij ons, maar dan kleinschalig. Hugo en ik willen wat eten en gaan daarna naar een slaapgelegenheid. Nathali is er ook, dus met z'n vijven hebben we plaats en delen de verhalen. Erg leuk om na weken alleen zijn nu in een groep te kunnen delen. Vooral voor Edith en Nathalie die sinds mei aan de wandel zijn heb ik respect, en ze "moeten" nog  tenminste vijf weken. Het avondeten is er bij, dus geen zorgen, ook niet voor de dag van morgen, howel die wel weer over flinke heuvels gaat. Dat kan ook bijna niet anders als de Pyreneeën zo nadrukkelijk in het zicht zijn. Morgen weer een flinke  tocht met hoogteverschillen.  Maar daarop zijn we voorbereid. Het is tien uur en de lichten op de slaapkamer gaan uit, tijd om af te ronden.