Bofkont

21 september van Melide naar Pedrouzo 32 km.

Leuk dat ik gisterenavond nog het meisje uit oost Europa ontmoette, waarmee ik in de bergen op een dwaalspoor kwam. Ook hier weer meer dan normale aandacht voor elkaar omdat we nu tussen de Francés gangers zitten en dan is het weerziens extra. Ze neemt de sprong naar Santiago met een extra tussenstop omdat haar vriend zondag op het plein zal zijn en ze niet eerder wil aankomen. Vanmorgen op tijd eruit, want al vroeg is er reuring op de kamer van 8. De route van vandaag is wel heuvelachtig, maar het terrein goed te bewandelen. Dus de stok kan op de rugzak. Als er soms een loslopende hond is vind ik altijd wel een stok om mee te slaan. Door een rustig bos met veel eucalyptusbomen hoor ik slechts enkele kraaien ontwaken. Het doet mij denken aan het kraaienbos. Maar eerlijk is eerlijk, hier is het kraaienbos toch more beautyfull dan in mooi Appeltern. Heuvel op heuvel af, niet steil, maar wel extra aanzetten. Opvallend de vele aubergues, eet- en drinkgelegenheden zeker tov de Primitivo, waar soms 10 tot 15 km geen huis te bekennen was. Dan een opvallende rustplaats, waar ik warme gevoelens bij heb, toe ik samen met Ria in 2012 een deel van de camino liep. Ik plaats er dan ook voor haar een foto van op mijn facebook Bert Caminosantiago. Steeds meer gaat Santiago onderweg een grotere rol spelen. Of met souvenirwinkels of met handgemaakte versieringen lang de weg. Als ik hier allemaal foto's van zou maken dan kan men er een kamer van behangen. In Azura wil ik een klein lunch gebruiken. Op het terras zittend komt zowaar Deborah uit Ierland aanlopen. Enkele dagen niet meer gezien maar wel een vrouw waarmee ik aan de start Irun nu precies vier weken geleden het eerste kennis maakte. Ook een hartelijke begroeting. Voor foto zie ook facebook. Langzaam begint het dan toch door te dringen dat ook deze camino zijn langste tijd voor mij heeft gehad. Ik probeer nog zoveel mogelijk op te snuiven van wat een camino in zijn gehele breedte de pelgrims te bieden heeft. Ik zie mensen die heel serieus en in zichzelf gekeerd de kilometers maken, één voor één en voor wie elke kilometer telt en een lijdensweg lijkt te zijn. Als ik voorbij loop en zacht "Buen Camino" zeg, komt er nauwelijks een reactie, zij zijn met zichzelf bezig, ik heb respect. Of pelgrims die in Sarria of Lugo zijn gestart en dan alleen de 100 km willen lopen voor een diploma, dat mag. Zij zingen en dansen. Dat zou ik ook willen, omdat ik zonder problemen, zonder deukje, schrammetje of rode plek naar Santiago lijk te gaan wandelen. Ik houd met in, want ik ben te dankbaar voor alles en iedereen die dit voor mij mogelijk maakt. Ik denk dan vooral aan Ria, die mij alles gunt en de mogelijkheden biedt om dit op mijn manier in te vullen en te beleven. Wat ben ik een bofkont. Welke krachten er nog meer meespelen om mij deze Primitivo op deze manier te laten beleven, laat ik aan ieders fantasie over. Ik ben er blij mee.

Buen Camino