Ik sluit de Pimitivo af

20 september van....... naar Melide 13 km

Gisteren iets langer dus nu wat korter om niet in positieve tijdproblemen te komen. Vanuit ergens in het binnenland wandel ik ontspannen richting Melide. Aanvankelijk toch wel inspannen, want het gaat gestaag omhoog, maar voor een pelgrim met de Camino Primitivo op zijn c.v. moet het lukken. Ja, want het zijn nog zo'n 10 kilometers en dan sluit ik aan bij de Camino Frances in de plaats Melide. Voor mij bekend omdat ik vijf jaar geleden tijdens mijn Francés van een Spaanse schone de tip kreeg om vooral daar octopussen te eten. Ook met Ria was ik er in 2012. Ik heb het geweten, hééérlijk. Dus op herhaling. Maar eerst deze rit afmaken. Het is glooiend en wel vijfmaal zie ik de zon opkomen als ik achterom kijk. Ik probeer het vast te leggen. Hele mooie lieflijke vergezichten. Dan komt toch Melide in zicht. Ik ben benieuwd of ik er nog wat van terug ken. Ik kom in een andere straat binnen en ik herken niks. Wel als ik vraag naar het octopussen specialiteitenrestaurant. Daar zie ik dezelfde keuken waar de octopussen bereid worden.
Nu echter nog niet voor mij. Te vroeg, het is pas 13.00 uur en ik ga eerst een albergue regelen. Geen problem zo vroeg in de middag. Het wordt San Anton, een goed onderkomen volgen mijn boekje en het klopt. Alles goed voor elkaar en zelfs een echt onderlaken en kussensloopo in plaats van de celloloze, welke we gewend zijn. Lekker douchen en de supermarkt opzoeken. Nee, het wordt toch een terrasje met paella en een pilsje, want na de culinaire ontberingen van gisteravond moet er toch wat bijgespijkerd worden om niet onder de benedengrens te komen, heeft de dokter gezegd!! .
De meeste pelgrims die voorbij komen zijn voor mij nieuw, toch komen enkelingen naar me toe en geven een hand als herkenning. Ook de 3 flinke mannen uit Spanje die ik al enkele weken bijna dagelijk ontmoet en ook mee heb gegeten kom ik tegen. Heel leuk, nu omhelzen we elkaar omdat we merken dat het weerzien nu mogelijk op een einde loopt. Heel typisch de houdingen die men van elkaar snapt en accepteert zonder een woord te wisselen. Niet echt emotioneel, maar toch.......
Eerrst nog even naar de kapper. Mijn haren zijn te lang of te kort, het staat niet. Langer kan niet zegt hij, dan maar korter. Hij doet zijn best, heeft veel gereedschappen gebruikt, ook het mes, dat Dorus van Welie vroeger al in Appeltern gebruikte. Dorus was zijn tijd vooruit. Hij fatsoeneert ook mijn snor, die had ik vorige week al met mijn krabbertje in model gebracht, dacht ik, maar hij denkt er anders over. Ook mijn slippers die ik in Santiago zou achterlaten zullen het de laatste 250 km niet meer volhouden. Geen risico, investeren.
Dus ik ben klaar voor het restant naar Santiago en de kers op de appelmoes, het rondje Finisterre en Muxia.

Buen Camino