Nog even bikkelen na een snipperdag
Door: Bert Konings
Blijf op de hoogte en volg Bert
03 September 2013 | Spanje, Olveiroa
Dag 36 dinsdag 3 september
33+ km van Muxia naar Olveiroa
Alleen een bed voor mij, alléén op één kamer, dus geen omstandigheden van buitenaf die bepalen wanneer ik moet opstaan. Het wordt dus half acht, waardoor het werkelijke vertrek 08.00 uur wordt. Acceptabel als 33 km gelopen moet worden, en stijging van bijna 400 meter meegerekend. Aanvankelijk geniet ik van de fraaie natuur, de opkomende zon en de inhammen van de zee, die links van mij regelmatig het gezichtsveld bepalen. De wind geef deze morgen "niet thuis" en de windmolens op de bergkammen reageren navenant. Ze twijfelen of hun wieken in beweging zullen brengen. Zal ik wel of zal ik niet. De zon daarentegen twijfelt geen moment. Met volle kracht werp ie zijn energie op mij en de omgeving, maar geen zonnecellen te bekennen om deze impulsen te kunnen omzetten in bruikbare energie. Mijn aantal beschikbare calorieën nemen echter danig af. Naarmate de camino vordert, wordt ook de herkenning om de route richting Santiago te volgen lastiger. Gelukkig kennen ook de aanwonenden en gewoon de argeloze passanten het probleem en wordt ik regelmatig gevraagd of ongevraagd tot de orde geroepen.
Enkele kilometers extra mag de pret niet deren, ik ben immers op weg naar huis en heb nog en paar dagen over. Maar met een temperatuur van boven de dertig graden probeer ik toch de "over"inspanning te beperken. Voor een flink ontbijt had ik gezorgd middels drie perziken, een sinaasappel en een pakje Pan Tostado Integral, erg lekker voor een pelgrim. Maar het water begint lauw te worden en ook de Tostado is niet meer wat het was. Gelukkig is daar een café annex supermercado. Even kijken. Ik bestel een cola!!!! en krijg er meteen een stukje citroen in en uiteraard en moot stokbrood met ham. Zo zijn de in Spanje, ik weet trouwens niet meer wat de cola kost.
Gesterkt ga ik verder en kan de resterende afstand naar de albergue overbruggen welke op de heenrit naar Finistera door Tooos en mij ook uitverkoren was. Het zijn nog niet de laatste loodjes, maar van een soft einde is met deze etappe voorlopig geen sprake. Bij aankomst om 16.00 uur, moet ik me meteen verantwoorden waar de lady is gebleven. Ja, sommige mensen maken indruk. Mijn uitleg wordt geaccepteerd en ik krijg onderdak. Ik herinner me nu dat Toos hier zei dat ik afgevallen was, maar zij kent mij denk ik niet zo goed. Desondanks toch maar eerst een cola en een soort tosti besteld voor in ga douchen.
Na de opfrisbeurt eerst de was aan de lijn. De knijpers worden hier bijgeleverd. Echter niet meer voldoende omdat ik laat ben. Daarom maar het vertrouwde recept zoals ons mam het vroeger ook deed. Het begin van het één en einde van de vorige met één knijper.
Daar sluit ik aan bij twee jonge mannen en een vrouw. De mannen uit Israel en zij uit Texas. Op de vraag of ze de oversteek naar Europa voor de camino heeft gemaakt zegt ze daarnaast een week in Engeland te verblijven en een week in Frankrijk. Waarom niet in Nederland moet ze het antwoord schuldig blijven. De camino loopt ze uit sociale overwegingen maar ook sportief en als laatste spiritueel. Ze is drie dagen na mij gestart in Sint Jean in Frankrijk en gaat nu naar Finisterre.
De info over de jongens misschien morgen.
Op weg naar het laatste reisdoel staat morgen als voorlaatste etappe nog een echte hobbel te wachten. Maar zoals vandaag zeg ik: " 't kum goed."
Tot morgen.
33+ km van Muxia naar Olveiroa
Alleen een bed voor mij, alléén op één kamer, dus geen omstandigheden van buitenaf die bepalen wanneer ik moet opstaan. Het wordt dus half acht, waardoor het werkelijke vertrek 08.00 uur wordt. Acceptabel als 33 km gelopen moet worden, en stijging van bijna 400 meter meegerekend. Aanvankelijk geniet ik van de fraaie natuur, de opkomende zon en de inhammen van de zee, die links van mij regelmatig het gezichtsveld bepalen. De wind geef deze morgen "niet thuis" en de windmolens op de bergkammen reageren navenant. Ze twijfelen of hun wieken in beweging zullen brengen. Zal ik wel of zal ik niet. De zon daarentegen twijfelt geen moment. Met volle kracht werp ie zijn energie op mij en de omgeving, maar geen zonnecellen te bekennen om deze impulsen te kunnen omzetten in bruikbare energie. Mijn aantal beschikbare calorieën nemen echter danig af. Naarmate de camino vordert, wordt ook de herkenning om de route richting Santiago te volgen lastiger. Gelukkig kennen ook de aanwonenden en gewoon de argeloze passanten het probleem en wordt ik regelmatig gevraagd of ongevraagd tot de orde geroepen.
Enkele kilometers extra mag de pret niet deren, ik ben immers op weg naar huis en heb nog en paar dagen over. Maar met een temperatuur van boven de dertig graden probeer ik toch de "over"inspanning te beperken. Voor een flink ontbijt had ik gezorgd middels drie perziken, een sinaasappel en een pakje Pan Tostado Integral, erg lekker voor een pelgrim. Maar het water begint lauw te worden en ook de Tostado is niet meer wat het was. Gelukkig is daar een café annex supermercado. Even kijken. Ik bestel een cola!!!! en krijg er meteen een stukje citroen in en uiteraard en moot stokbrood met ham. Zo zijn de in Spanje, ik weet trouwens niet meer wat de cola kost.
Gesterkt ga ik verder en kan de resterende afstand naar de albergue overbruggen welke op de heenrit naar Finistera door Tooos en mij ook uitverkoren was. Het zijn nog niet de laatste loodjes, maar van een soft einde is met deze etappe voorlopig geen sprake. Bij aankomst om 16.00 uur, moet ik me meteen verantwoorden waar de lady is gebleven. Ja, sommige mensen maken indruk. Mijn uitleg wordt geaccepteerd en ik krijg onderdak. Ik herinner me nu dat Toos hier zei dat ik afgevallen was, maar zij kent mij denk ik niet zo goed. Desondanks toch maar eerst een cola en een soort tosti besteld voor in ga douchen.
Na de opfrisbeurt eerst de was aan de lijn. De knijpers worden hier bijgeleverd. Echter niet meer voldoende omdat ik laat ben. Daarom maar het vertrouwde recept zoals ons mam het vroeger ook deed. Het begin van het één en einde van de vorige met één knijper.
Daar sluit ik aan bij twee jonge mannen en een vrouw. De mannen uit Israel en zij uit Texas. Op de vraag of ze de oversteek naar Europa voor de camino heeft gemaakt zegt ze daarnaast een week in Engeland te verblijven en een week in Frankrijk. Waarom niet in Nederland moet ze het antwoord schuldig blijven. De camino loopt ze uit sociale overwegingen maar ook sportief en als laatste spiritueel. Ze is drie dagen na mij gestart in Sint Jean in Frankrijk en gaat nu naar Finisterre.
De info over de jongens misschien morgen.
Op weg naar het laatste reisdoel staat morgen als voorlaatste etappe nog een echte hobbel te wachten. Maar zoals vandaag zeg ik: " 't kum goed."
Tot morgen.
-
03 September 2013 - 21:56
De Krijgertjes:
hoi hoi Bert
Wat een belevenis geniet van de laatste dagen.
gr de Krijgertjes -
04 September 2013 - 01:23
Ellen:
Kom net terug uit de Rosmolen (repetitie met uitloop) en moest nog even lezen hoe het gaat. (kijk niet naar de tijd). Zit te popelen om je verhalen en foto's te zien! Volgens mij ben je zo gezond als een vis met al dat fruit, maar de maaltijden zijn wel wat eenzijdig. Koolhydraten zijn nodig bij topsporters en dat ben je toch?
Liefs
Ellen
-
04 September 2013 - 04:16
Wim Uit Zwolle:
Normaal let ik niet op de tijd, maar nu Ellen er expliciet om vraagt wel.
Deze site is 3742 keer bezocht, gemiddeld 100x per dag dus.
Vrede en alle goeds voor iedereen. -
04 September 2013 - 14:49
Jan En Tine:
Hallo Bert,
We hebben jouw tocht goed kunnen volgen dankzij de mooie reisverslagen. En natuurlijk zou jouw camino niet eindigen in Santiago, want jou een beetje kennende, ga je tot het uiterste, ook al is dat het einde van de wereld (Finisterre). Maar, geldt ook voor jou dat de laatste loodjes het zwaarst wegen?
We hebben bewondering voor je doorzettingsvermogen. We wensen je een mooie laatste week.
Groeten,
Jan en Tine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
