Een rustige tussendag
Door: Bert Konings
Blijf op de hoogte en volg Bert
15 September 2018 | Spanje, Grandas de Salime
Zaterdag 15 september van Berlucedo naar Grandas de Salimes 21 km.
Een rustige nacht. We slapen met drie mensen in de woonkamer, op de sofa of divan.Prima relaxed. Ook het ontwaken gewoon volgens de normale regels. Normaal op tijd op stap voor een overigens kortere rit zo is mijn gedachte. Als het even licht is stap ik op. Ik heb er zin in, na een heftige dag een beetje stoom afblazen. Dat begint al snel, want voor ik 500 meter gelopen heb ga ik al in de fout. Terug, geen probleem maar tast het zelfvertrouwen wel aan. En het was al aan het kelderen. Snel zie ik de eerste probeersels van de zon om door het wolkendek te komen. Voor de fotografen onder ons een mooie gelegenheid om een plaatje te schieten. Zo kwam een Duitse man mij vragen om een unieke shot te maken. Daar ben ik voor in. Hij vertelt mij hoe het moet, waar ik moet staan en hoe hij op de foto wil. Ik doe mijn best. Jammer niet gelukt. Hij had de ogen dicht bleek na controle. Hij instrueert mij: ik tel tot drie en dan knippen. Ik weer mijn beste gedaan maar toch nog niet wat hij wil. Ik beheers mij natuurlijk, want van duitsters kun je (bijna) niet winnen.
Dan verder over de bergen, het blijven prachtige vergezichten met steeds weer de neiging om de nog mooiere foto te maken, zonder dat er een Duitser op mijn hielen zit. En dan nog hoger in de bergen alsof ik hemel kan aanraken. Het doet mij denken aan het lied van Maarten Peters: "Dichter bij de hemel kom ik niet". Dat zong hij om de actie voor de Alp d'HuZes kracht bij te zetten. De Alp d'HuZes is een sportieve actie om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker. Juist in dit weekend vindt in Beneden-Leeuwen de actie Samenloop voor Hoop plaats. Ik kan er niet bij zijn. Toch wil ik me graag voor dit doel inzetten, want wat hebben we toch geluk als we zomaar de Camino kunnen lopen. Misschien is het daarom met zoveel sportieve Leeuwenaren mogelijk om in juni volgend jaar aan deze activiteit daadwerkelijk deel te nemen. Ik wil me er graag voor inzetten om al wandelend mijn steentje bij te dragen.
En als ik dan boven de wolken zit, moet ik ook omlaag en kom in en dichte mist. Ik kan mezelf bijna niet terugvinden. Onder het wolkendek wordt alles weer helder. De afdaling duurt kilometers en het is belangrijk om pompend te remmen, anders lopen de voeten warm ook voor de knieën is het belangrijk dat de souplesse niet verloren gaat. Alles komt goed, dus dit ook. Na deze lange afdaling kom ik op mijn eindbestemming, als er tenminste een slaapplaats is. Ja hoor, ik slaap met vier mensen op één kamer. Laat het toevallig drie dames zijn. Waaronder Deborah uit Ierland die ik al op de eerste dag ontmoette en Bo, een jonge moeder uit Groningen die ik een paar dagen geleden heb leren kennen. De vierde komt uit Taiwan. Met z' n drieën uit gegeten, want er was niks in de refugue en ook de winkels zijn gesloten.
Gezellig terug nog even het verslag afmaken en dan naar bed.
Bon Camimo
Een rustige nacht. We slapen met drie mensen in de woonkamer, op de sofa of divan.Prima relaxed. Ook het ontwaken gewoon volgens de normale regels. Normaal op tijd op stap voor een overigens kortere rit zo is mijn gedachte. Als het even licht is stap ik op. Ik heb er zin in, na een heftige dag een beetje stoom afblazen. Dat begint al snel, want voor ik 500 meter gelopen heb ga ik al in de fout. Terug, geen probleem maar tast het zelfvertrouwen wel aan. En het was al aan het kelderen. Snel zie ik de eerste probeersels van de zon om door het wolkendek te komen. Voor de fotografen onder ons een mooie gelegenheid om een plaatje te schieten. Zo kwam een Duitse man mij vragen om een unieke shot te maken. Daar ben ik voor in. Hij vertelt mij hoe het moet, waar ik moet staan en hoe hij op de foto wil. Ik doe mijn best. Jammer niet gelukt. Hij had de ogen dicht bleek na controle. Hij instrueert mij: ik tel tot drie en dan knippen. Ik weer mijn beste gedaan maar toch nog niet wat hij wil. Ik beheers mij natuurlijk, want van duitsters kun je (bijna) niet winnen.
Dan verder over de bergen, het blijven prachtige vergezichten met steeds weer de neiging om de nog mooiere foto te maken, zonder dat er een Duitser op mijn hielen zit. En dan nog hoger in de bergen alsof ik hemel kan aanraken. Het doet mij denken aan het lied van Maarten Peters: "Dichter bij de hemel kom ik niet". Dat zong hij om de actie voor de Alp d'HuZes kracht bij te zetten. De Alp d'HuZes is een sportieve actie om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker. Juist in dit weekend vindt in Beneden-Leeuwen de actie Samenloop voor Hoop plaats. Ik kan er niet bij zijn. Toch wil ik me graag voor dit doel inzetten, want wat hebben we toch geluk als we zomaar de Camino kunnen lopen. Misschien is het daarom met zoveel sportieve Leeuwenaren mogelijk om in juni volgend jaar aan deze activiteit daadwerkelijk deel te nemen. Ik wil me er graag voor inzetten om al wandelend mijn steentje bij te dragen.
En als ik dan boven de wolken zit, moet ik ook omlaag en kom in en dichte mist. Ik kan mezelf bijna niet terugvinden. Onder het wolkendek wordt alles weer helder. De afdaling duurt kilometers en het is belangrijk om pompend te remmen, anders lopen de voeten warm ook voor de knieën is het belangrijk dat de souplesse niet verloren gaat. Alles komt goed, dus dit ook. Na deze lange afdaling kom ik op mijn eindbestemming, als er tenminste een slaapplaats is. Ja hoor, ik slaap met vier mensen op één kamer. Laat het toevallig drie dames zijn. Waaronder Deborah uit Ierland die ik al op de eerste dag ontmoette en Bo, een jonge moeder uit Groningen die ik een paar dagen geleden heb leren kennen. De vierde komt uit Taiwan. Met z' n drieën uit gegeten, want er was niks in de refugue en ook de winkels zijn gesloten.
Gezellig terug nog even het verslag afmaken en dan naar bed.
Bon Camimo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
