Ik start de kustroute, toeval of niet.

Door: Bert Konings

24 September 2018 | Spanje, Negreira

Zondag 23 september ontmoetingsdag Santiago
Maandag 24 september van Santiago naar Negreira 22 km.

Zondag om half negen ga ik wandelend vanaf albergue richting kathedraal, 1,5 km. Mijn albergue ligt op de camino route. Dus ik wandel al meteen mee met pelgrims. Ik heb geen rugzak en ben dan ook geen collega. Niemand heeft ook geprekspartners nodig, ze praten in zichzelf. Over een kwartier is het afgelopen. Heb ik er voldoende aan gedaan om alle inspanningen, het lijden van de afgelopen weken/maanden om te zetten in positieve energie. Want onderweg heeft het moeten gebeuren. Iedereen stelt een doel. Of je nu wandelt uit spirituele, religieuze, sportieve, zakelijke of nog andere overwegingen, het gaat allemaal om die kilometers onderweg. Daarnaast op het verkeer blijven letten. Er staat geen regelaar die de pelgrims voorrang geeft. Er is geen Via Gladiola. In het verkeer is geen extra respect voor pelgrims. De weg naar de kathedraal staat goed aangegeven. Natuurlijk niet alle albergues. De lokale bevolking blijft beleefd als voor de duizendste keer de weg wordt gevraagd om de weg naar een albergue. Dat vragen wordt natuurlijk minder sinds de pelgrim zijn tijd verdeelt tussen het op zijn navigatie kijken en het verkeer.
Dus ik loop als toerist naar het centrum. Even naar het toeristenbureau en opnieuw vanaf acht uur staat er een rij van een uur wachttijd, dat in de loop van de dag oploopt naar 2,5 uur. Misschien om 12.00 uur naar de kerk. Ik heb uiteindelijk geld meegekregen voor het goede doel, kaarsen in de kathdraal. Echter ook hier een lange wachtrij. Er staat een jongeman één voor één de toeristen en in verhouding véél minder pelgrims te controleren op .......ik weet niet wat, maar hij kijkt zo hier en daar in een handtas als die al open gedaan wordt. Rugzakken zijn sowieso niet toegestaan. Veiligheid voor alles. Dan maar niet, ik ga wel als de mis is afgelopen. Is het toeval of niet dat er om 2 uur een dienst aan de gang is met veel minder belangstelling, waar ik zo naar binnen kan. Ik loop wat rond en ga achter in een bank zitten en daar komt Deborah uit Ierland naast me zitten, ze zag me binnenkomen. Ook Bo is aanwezig. Ik wist dat ze vandaag zouden aankomen, maar niets afgesproken. Geluk, dat nu ook het wierookvat geslingerd werd. Zij moeten daarna nog in de rij voor een diploma en nog douchen. We spreken af, om half acht samen camino afsluiten met een gezellig etentje. Een afscheid met enige weemoed. Vooral voor Deborah, die weer teruggaat naar een land waar de mensen dagelijks hun afschuw tonen over de dreigende aanstaande Brexit.
Maandagmorgen gaat het voor mij gelukkig weer van start. Eén periode is afgesloten en de kustroute begint.
Ik heb ook waf te verwerken, want de Primitivo is nu wel voorbij. Daar loop ik in mijn eentje. Nou ja, ik zie wel tien pelgrims, maar toch, andere. Bijtijds ga ik een terrasje pakken met koffie en wat te eten. Ha Bert wordt geroepen. Marleen uit Vlaanderen die sinds juni onderweg is en inmiddels 2800 km op de teller heeft, komt me allerliefst begroeten. Ik liep veel met ze mee. Ze liep echter de Norte, dus kon ik de afgelopen 300 km niet gezien hebben. Toevallig op de eerste dag dat we samen weer twee uur op hetzelfde pad wandelen ontmoeten we elkaar. Ik heb vorige jaar een prachtige lezing over de camino aangehoord van een monnik met als onderwerp "Toeval op de Camino bestaat niet. Toen kwam het mij al redelijk over, nu weet ik het zeker. Dat wij na een dag samen wandelen toch weer ons eigen plan uitvoeren heeft daar volgens mij niets mee te maken. Ok maak namelijk het rondje linksom, en zij rechtsom? De toevallige ontmoeting is er niet minder om.
Ik stop in Negreira, niet ver, maar ik wil mijn tijd/weg prettig verdelen.
In de herberg toch weer een echtpaar uit Californië, ik herkende ze helaas niet. Ook weer een allervriendelijkste groet en felicitaties. Ik had van hun enkele foto' s gemaakt welke asl herkenning meteen op de smartphone werden getoond.
Dan douchen, de was aan de lijn, naar de supermarkt voor de lunch, avondeten en morgen het ontbijt. Een tas vol.

Buen Camino

25 September 2018 - 06:32

Henny Haalboom:

Bert, wat een enorme kanjer ben je.
Met veel plezier hebben we je gevolgd en horen heel graag nog wat verhalen persoonlijk van je. Ga genieten van je prestatie.
Veel liefs, Henny en Ari.

25 September 2018 - 14:56

ANNY EN JOS:

AJP, op de eerste plaats proficiat met deze weer enorme prestatie. Ik ken er meer die dit niet dan wel kunnen. Maar al lezende krijg ik het gevoel dat je sinds je vorige camino niet bent gestopt want gaat zo vanzelfsprekend en het sluit voor mij als lezer zo naadloos aan op vorige "ritten" dat het lijkt alsof je niet bent gestopt; uiteraard weet ik wel beter. Trouwens de aanhef van vandaag "toeval of niet" is dus niet;
volgens mij is bij jou niets toeval, alles wat je doet is vantevoren doordacht en gepland; die ontmoetingen lijken niet gepland maar ook in je onderbewustzijn gebeuren er ook veel dingen. Je snapt natuurlijk wel dat dit allemaal gedachtenkronkels zijn, maar er zou best eens een kern van waarheid in kunnen zitten.
Bert, je hoofddoel is bereikt en nu nog het toetje (nou ja toetje) en de kers op de taart. Wij wensen je nog
een goed en fijn happy end tot aan het "einde van de wereld". Groeten Anny en Jos.