Ik ben nog geen echte pelrim

Dag 7, maandag 5 augustus
38 km van Navarrete naar Santo Domingo.

Pelgrimeren moet ik nog leren.

Voor de zoveelste keer kijk ik vanmorgen op mijn telefoon hoe laat het is. Kwart over vijf. Ik zet de alarm af en begin dan maar aan de dag.
Ik wist dat de drie dames laat wilden starten en verder sliep niemand op onze kamer behalve een oudere man met wie geen contact te krijgen was. Dus ik had mijn voorbereidingen getroffen om hen niet de storen in hun nachtrust. Mijn rugzak stond reeds bij de wasgelegenheid en alleen de slaapzak en de waardevolle spullen moesten er bij. Dat was zo gepiept. Een laatste zachte Buen Camino naar de dames werd heel voorzichtig beantwoord met Oké.
Eenmaal onderweg, nog in het donker passeerde ik een man en begroette hem, waarna hij opkeek alsof hij de Camino als penetentie opgekregen had van een pastoor of ander soort rechter.
Toch maar een gesprek begonnen. Hij liep voor de zevende maal waarmee mijn veronderstelling direct onderuit werd gehaald, want zo stom kan iemand toch niet zijn.Hij deed het uit sportieve overwegingen en dat was hem aan te zien. Zijn leeftijd was 72 en hij was nog vol energie. Na een half uurtje kwam de zon dan wel dan weer niet boven de horizon, afhankelijk van mijn positie in het veld. En het veld was de moeite waard. Grote rijen onafzienbare wijnvelden lagen aaneengeschakeld. Enkele uren konden we genieten van de oogst keurig op een rij. Met machines waren ze de struiken aan het toppen. Ik denk dat de zon er dan beter bij kan komen. Ik vroeg of het een goed wijnjaar is, wat de bereider beantwoordde met "Si".Ik weet alleen niet of hij mij begreep. Ik vroeg me af of de pelgrims deze druiven wel ongemoeid laten als ze rijp zijn. Na uren wandelen diende zich een ander landschap aan met bouwgrond en heel veer koren. Zonder het zelf te beseffen ben ik al in Nájera, een stop zou je kunnen zeggen. Het was echter pas 10.00 uur, dus daar kon geen sprake van zijn. Ik liep door en zag in de verte 2 jongens wuiven. Zij herkende mij aan de hoed en ik had met hen twee dagen eerder gezellig zitten praten en drinken. Twee vrienden sinds de Camino, een Spanjaard en een Italiaan. Met een hartelijke high five werd de begroeting beklonken. Elkaars programma leek op elkaar, want Santo Domingo moest er nog wel in zitten. Zij keken de lectuur en stelden vast dat het nog vier uur zou duren dus 14.00 uur was redelijk. We gingen ieder weer de eigen gang maar hadden voor ons eindpunt nog enkele pittige heuvels te beklimmen maar ook grote stukken landbouw en graanvelden.
Om precies 2 uur kwam ik in in Sant Domingo en zocht een alberge uit met Wifi.
Gewassen en geschoren met de was op de lijn ben ik op mijn kamer en komen "mijn" vrienden ook kamer nummer 8 binnen en hadden een bed toegewezen gekregen nnaast en boven mij. Dat zijn de leuke dingen voor de mens. Minder leuk leek het even, toen ik onder de douche stond en bemerkte dat ik geen handdoek bij me had. Een goed pelgrim lost dat op door eerst de onderbroek te wassen onder de douche, deze goed uit te wringen enz.enz.
Ik weet wel waar ik morgen begin, maar niet waar het einde is. Eigenlijk loop ik te snel en moet meer relexen. Dat valt niet mee. Want een goede pelgrim moet met wandelen de haast uit zijn hoofd halen en dan kijken wat er over blijft. Hierin ben ik tot nu toe nog niet geslaagd. Tot morgen...