Een nieuwe ronde

Dag 30 woensdag 28 augustus
22 km van Santiago naar Negreira

Ja, daar zit ik dan. Geen verslag meer maken van de dag. Juist nu er geen discipline meer heerst in de albergue.
Ik krijg wel reacties van jammer, gemeend of niet, maar geen, " dan zijn we daar gelukkig van af".
Laten we het zo afspreken: Ik zet voor zover mijn zin/tijd het toelaat mijn belevenissen op papier, en jullie lezen ook als je er zin in hebt. Eventueel diagonaal van links boven naar rechts onder. Dan ligt het toch vast voor het nageslacht. Reacties blijven natuurlijk welkom.

Vandaag kort want de vliegen zitten me weer te vervelen en het is al 22.49 uur. Thuis denk ik weleens, de avond begint pas met Paul en Witteman, maar de pelgrims in Spanje lijken alleen maar te willen slapen en wandelen. Misschien ga ik daar de komende 10 dagen verandering in brengen, héél misschien.
Vanmorgen eerst naar het pelgrimsburo. Jammer, gaat pas om 10.00 uur open. Maar daarna staan ook vier dames de tientallen wachtende pelgrims vriendelijk te woord. Dat mag ook wel als je zo uitgeslapen bent.
Intussen veel oude bekenden gezien en gesproken. Ja hoor, de twee giechelende meisjes uit Londen, waarme ik al weken geleden in contact kwam, zitten lekker op de grond vóór de kathedraal. Ik feliciteer hen omdat ze zichtbaar de koker bij zich dragen waar het getuigschrift opgerold in zit. Ze waren al eerder uitgevallen maar hadden toch de stempels, en een diploma is dan toch logisch.....
Dan om10.30 uur de kathedraal in. Nog erg rustig. Het trapje dat mij toegang verschaft tot de zilveren buste van de apostel Jacobus, afgebeeld in de gedaante van "metamoros" of morendoder, lijkt voor mij alleen gemaakt. Ik heb alle tijd om mijn verhaal bij hem kwijt te kunnen, waarover ik overigens in dit verslag verder geen gewag maak. Dan op mijn gemak even uitzoeken waar ik mijn beloofde kaarsen zal laten branden. Bij welk altaar de overigens electrische lichten zijn ontstoken, is denk minder belangrijk dan de intentie waarmee deze daad is verricht.
Ik loop weer buiten, alleen maar om zo links en rechts bekenden te ontmoeten. Ja hoor, moeder en dochter zijn er ook nog, maar nu met de hele familie. Ik moet mee op de foto, mijn pleister is mijn kenmerk zo zeggen zei. Ik straks met mijn beste smile ingelijst in een Spaanse voorkamer.
Dan wordt het half twaalf. Als je nog een goed sta-plekje wilt hebben moet je snel zijn. Binnen rond lopen en ja hoor, het blijft een kwestie van feliciteren en wat ga je nu nog doen. Als de mis om 12.00 uur begint en ik besef me dat ik nog nuchter ben en straks nog 22 km mag lopen, terwijl ik over zo'n tien dagen weer in de kathedraal zit, zoek ik toch even en eetgelegenheid op. Goed één uur weer langs de kerk, wat handjes schudden dan dan om 13.45 uur definitief adieu naar de oud caminogangers en op weg naar de eerste etappeplaats richting Finisterre.
Een bijzonder moment, om na 29 dagen deze groep mensen achter je te laten.
Gelukkig komt er ALTIJD wat voor in de plaats.
Een mooie route, met toch veel klimmetjes.
Ik slaap nu in een albergue met 8 personen, en zoals ik hoor heeft niemand morgen haast. Opvallend, tweemaal twee jonge dames uit Hongarije en zijn onafhankelijk van elkaar hier. Eén dames uit Duitsland, oorspronkelijk uit Roemenië, maar met een Duitser getrouwd. Dan nog twee jongens welke ik nog niet gesproken heb.
Overigens gaat er een andere wind waaien in de albergues . Geen discipline meer, en dat merk ik meteen en maak er misbruik van Alsof ik thuis ben. Intussen krijg ik een blikje bier van een Hongaarse dame aangeboden. Te veel ingeslagen. Daar zit ik niet mee.
Dan de telefoon, Toos uit de Brabandse Zeeland. Ik weet dat ze hier loopt vanuit Porto en we zouden elkaar mogelijk kunnen ontmoeten. Dat gaat dan morgen, inmiddels vandaag, gebeuren. We lopen dan samen op naar Finisterre en Muxia. Hoe ik mijn verslagen dan ga maken, weet ik nog niet, want Toos is ook één van mijn abonnees. Dus daar moeten we nog gedragscodes voor afspreken, maar dat komt best goed.

Tot morgen